ฉันหงุดหงิดตั้งแต่เปิดอีเมล (หลังจากขอพักแบบ ไม่แตะเลยทั้งวัน) แล้วพบว่า การจัดอาร์ตเวิร์คหนังสือเล่มนี้ต้องมีการแก้ไข ข้อแรก ความผิดของฉันเอง บอกความกว้างของหนังสือเกินไป 3 มิลลิเมตร ข้อสอง กั้นหน้าน้อยเกินไปทำให้อาจไม่เห็นเนื้อในที่อยู่ตรงกลาง นี่เท่ากับว่า ปัญหาเพิ่มเป็น 2 ต่อ จากเดิมที่คิดว่าเลื่อนขอบหน้าไปก็น่าจะได้แต่ฉันก็ยังไม่รู้ว่ามันกระทบมากน้อยแค่ไหน ต้องกั้นหน้ามากเหมือนจะเรียกว่าทำใหม่ทั้งเล่มเลยรึเปล่า ข้อสามชื่อหนังสือไม่ตรงกัน เรื่องสุดท้ายนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ น่าจะแก้ไขได้ไม่ยาก
เรื่อง 2 ข้อแรก ฉันก็อยากให้คนที่ดูแลโดยตรงพูดจาภาษาเดียวกันจะได้รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร แต่ก็ไม่คุยกัน เวลาฉันไปจุ้น ก็ดูจะจู้จี้วุ่นวาย ทำไมฉันไม่เคยทำอะไรได้พอเหมาะพอดีกับเค้าเลย หรือถ้าจะสุดโต่งจริงๆ ก็ไม่เห็นได้เงินเหมือนศิลปินเอกที่คนยอมรับในความแตกต่างที่เป็นเอกลักษณ์เสียที
ชีวิตฉันคงจะอยู่ครึ่งๆ กลางๆ สุดโต่งไปมาอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ ก็ปรับกันไปเท่าที่ทำได้ วันนี้ฉันเริ่มหมดแรง หลังจากที่เป็นนางเฝ้าห้องอยู่เป็นแรมเดือน ได้ลุกขึ้นมากวาดบ้าน ถูพื้นห้องน้ำ ให้ความหงุดหงิดได้ถูกนำไปใช้ประโยชน์แทนที่จะเผาไหม้อารมณ์ให้ขุ่นเคือง
ไม่วาย ตอกประตูที่รั้วจิตใจของคนใกล้ตัวอีกตามเคย เงียบไว้ ไม่พูดอะไรดีกว่า พรุ่งนี้ถึงเวลาก็ซักผ้าไป วันนี้ครั้นจะหยิบดีวีดีที่มีอยู่มาดู มันก็หดหู่และซีเรียสเอามากๆ อีกเหมือนเคย
ว่าแล้วก็ดูข้อมูลนั่นนี่แล้วก็หาความรู้เกี่ยวกับเฟซบุคเอาไว้แบ่งปันอีกตามเคย พยายามลิมิตอยู่ที่ไม่เกิน 2-3 โพสต์ต่อวัน แต่มันก็ทำได้ยากเสียเหลือเกิน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น