ยังไงก็ไม่รู้

ตีห้าสิบเอ็ดนาที ยังไม่นอนอีกตามเคย...

เสร็จงานเจ้าชายน้อยแล้ว คล้ายจะพักแต่ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว มีเรื่องต้องทำอีกหลายอย่าง แล้วต้องรีบทำเลยเพราะต้องส่งต่องานให้คนอื่น แต่ฉันก็มีวันว่าง วันที่ไม่ได้เช็คเมลเหมือนกัน น่าแปลกที่เมื่อได้นั่งอยู่เฉยๆ ดูทีวี ก็เป็นความรู้สึกที่ไม่คุ้ยเคย ซึ่งก็ควรจะเป็นเช่นนั้นเพราะไม่ได้ทำมานาน...มาก

ตอนนี้ห้องเริ่มกลับเป็นห้อง หลังจากสต๊อกหนังสือได้ถูกโยกย้ายไปยังสำนักงานแห่งใหม่ ไม่ใกล้ไม่ไกล ใต้ตึกเดียวกันนี้เอง เวลาห้องมันโล่ง มันก็ดูดีขึ้นมาเองนั่นแหละ

แล้วก็ได้เวลาทำให้สำนักงานใหม่โล่งน้อยลง ฉันเล็งโซฟาสีม่วงไว้ตั้งแต่เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ตอนที่รีบหาโต๊ะให้ผู้ช่วยมหัศจรรย์คนใหม่ทำงาน งานที่ไม่มีเวลาสอนงานคนใหม่ แต่กลับได้คนมือดีมาช่วยงานแบบที่ฉันไว้ใจขนาดให้พาสเวิร์ดอีเมลทีเดียวเชียวนั่น

แต่แล้ว ฉันก็ไม่ได้ทำงานที่บอกน้องไว้แต่แรก ด้วยความขี้เกียจ ขอนั่งอัพบล้อกที่ใกล้จะร้างแล้วสักทีเถอะ

หมู่นี้ไม่ค่อยอยากเขียน ฉันเล่าเป็นภาพ ก็แล้วแต่ว่าใครจะเข้าใจอย่างไร ดูเหมือนรายงานให้ผู้ปกครองทราบว่า วันๆ ทำอะไรบ้าง แต่พอมาสองวันนี้ก็ไม่ได้ถ่ายรูป อัพโหลดข้อมูลให้ประชาชีรับทราบความเป็นไป อันที่จริงมันก็ไม่ได้มีความลับอะไรหรอกนะ แค่ขี้เกียจ อยากอยู่เฉยๆ ไม่ได้อยากระบายหรืออยากบอกเล่าอะไรให้ใครฟังผ่านตัวหนังสือ

วันนี้ยังเป็นวันทำงานเช่นเดิม แต่ในโหมดที่สโลว์ ฉันเริ่มรู้สึกเป็นไข้ไม่สบาย ปวดตา คัดจมูก จะไหลก็ไม่ไหล แสบคอ อันนี้ไม่รู้เป็นเพราะอาเจียนเมื่อวันก่อนรึเปล่า ไม่อาจทราบได้

พรุ่งนี้ก็มีเคลียร์งานนิดหน่อย เตรียมออกรายการวิทยุตอนสี่โมงเย็น และก็ควรจะไปอัดรายการตอนสี่ทุ่มด้วย

รู้สึกว่าเขียนบล้อกช่วงนี้มันไม่มีธีมยังไงชอบกล ใครที่ตามอ่านก็โปรดเข้าใจด้วยนะคะว่า มันก็เป็นอะไรงงแบบนี้แหละ!