จะไปเจอเพื่อนก่อนจาก

มีเวลาร่ายกลอนครึ่งชั่วโมง
ก่อนวิ่งก้นโด่งดี้ด๊าออกรถ
รับโมนาผู้ร้องไห้แสนสลด
ด้วยจำจดความสุขใจในเมือง
อีกสองวันเธอฉันต้องจำจาก
ปากพร่ำรำพันวันขึ้นเครื่อง
สู่อินเดียลาแล้วแดนรุ่งเรือง
เปลืองน้ำตาอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง

สงสารวันเมื่อวานเธอพร่ำ
จดจำเพื่อนแสนดีคือฉัน
นกในกรงไข่ในหินเคยเที่ยวกัน
มีเพียงฉันพาเธอนั้นเที่ยวกลางคืน
เธอว่าแม่แสนปลื้มปากพูดชม
อันลมปากโมนาขอยันยืน
อีกไม่เดี๋ยวฉันก็คงตื่น
คำรื่นหูดูยังไงก็เวอร์ไป

นัดพี่ยิ้มเจอกันเลยที่ร้าน
ไม่เจอนานงานมากเงินหา
เธอบ้างานตั้งแต่ไหนแต่ไรมา
สุขอุราจะได้เจอเธอสักที
ร่วมครึ่งปีท่าจะได้แล้วละมัง
บอกระวังคนใกล้ไม่ค่อยดี
มีแต่คนตักเตือนถ้าหากตี
สักสิบทีฉันนี้คงปางตาย

อะไรเกิดพร้อมๆ กับอะไร
ไม่ได้แปลว่าเป็นเหตุให้เกิดหนา
อันว่าตัวฉันนั้นแต่ไรมา
ใครจะว่าใครจะบ่นไม่สนเลย
ใช่ว่าจะไม่แคร์ไม่ใส่ใจ
คิดข้างในแน่นอนคิดเฉยๆ
แต่เรื่องใดที่ทำขอเฉลย
ไม่มีใครไหนเลยทำให้เป็น

อยู่บ้านนานคนเขาก็เป็นห่วง
เห็นว่าควงคนนี้แล้วไม่ไหว
จะโทษใครคนไหนคงไม่ได้
ไม่ต้องเดาจงจำฉันทำเอง
ทุกสิ่งอันที่ไม่เป็นดั่งเคยฝัน
เป็นเพราะฉันดื้อรั้นและไม่เกรง
จะอะไรเรื่องไหนฉันบรรเลง
ทั้งร้องเพลงเลี่ยงงานและผลาญเงิน

ได้เวลาไปเจอเกลอเพื่อนเก่า
ที่สามเราห่างหายไม่ได้เห็น
แต่สายใยผูกพันที่หลบเร้น
ยังเป็นเช่นวันวานสานต่อไป