วันอังคารที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2552

Stone Head...Head Stone...หัวหินไม่ใช่หัวใจ (2)

เมื่อตัดสินใจได้แล้วก็ถึงขั้้นตอนการเตรียมเครื่องมือเครื่องใช้ ของขบเคี้ยว

เลือกชัยภูมิที่เหมาะสม...

ฉันไม่ค่อยอยากจะให้ไปปาร์ตี้กันบนคอนโดของญาติผู้พี่ที่ให้ยืมที่พัก จะอย่างไรเราก็ต้องเกรงใจเพราะไม่ได้เป็นของเราเอง แต่เมื่อทุกๆ คนเห็นพ้อง ก็เคลื่อนย้ายวัสดุอุปกรณ์ขึ้นชั้นบน นั่งนอน เอกเขนกบนโซฟา เปิดประตูหน้าต่างรับลม ตึกคอนโดหลังนี้ก็ออกแบบให้ลมเข้าออกทุกห้องได้เต็มที่ แทบไม่ต้องเปิดแอร์เลยด้วยซ้ำ หน้าต่างบานใหญ่ยักษ์ด้านซ้ายของห้องเป็นบานหน้าต่างที่ยาวลงมาจนถึงระดับหัวเข่า หากมีใครเมาหัวทิ่มก็อาจจะพลัดตกห้องไปได้ง่ายๆ ฉันไม่ค่อยอยากจะเดินไปแถวนั้นเท่าไหร่ แม้จะไม่ได้เป็นพวกกลัวความสูงก็เถอะ

เราเลือกเล่นไพ่ป๊อกแบบง่ายๆ ไม่ว่าใครก็ร่วมวงได้ แต่ใจฉันน่ะอยากจะเล่นรัมมี่ต่างหาก แพ้โหวตเลยต้องทำตามเสียงส่วนใหญ่ น้องแม่ลูกอ่อนดวงแข็งชะมัด เป็นเจ้ามือทีไร ป๊อกเด้งทุกที กินตังค์เพื่อนๆ ไปไม่น้อย ระหว่างนั้นน้องสาวแสนดี คอยแจกจ่ายอาหารและเครื่องดื่ม จะว่าไปแล้ว เธอเสิร์ฟรายการใหม่ๆ ทุกๆ 5 นาที ช่างทำให้ขาไพ่ใช้สมองได้อย่างเต็มที่ดีแท้

เล่นไปซักพักใหญ่ก็เปลี่่ยนไปเล่นเกมส์อื่น ฉันยังเสนอรัมมี่เหมือนเคยแต่ก็ตกไปตามระเบีียบ ได้เล่น ตีแตก ซึ่งก็ทำให้ทุกคนสนุกสนานกันไปจนสว่างคาตา 

ฟ้าสาง ล้มวงไพ่ หนุ่มน้อยสาวมากลงน้้ำทะเลพอเป็นพิธีแล้วต่างคนก็แยกย้ายเข้านอน ก่อนนอนมีเรื่องน่าลุ้นเกี่ยวกับ Thumb Drive ที่พี่คนนึงติดมาทำงานด้วย ตอนเล่นน้ำทะเลห่วงแต่ไฟแช็คเอาวางไว้ที่เสื่อก่อนลงทะเล ลืมเครื่องมือหากินติดกระเป๋าไปเล่นน้ำกับเจ้าของอยู่พักใหญ่ ขึ้นห้องแล้วถึงได้รู้ตัวว่า ห่วงผิด แต่ก็โชคดีที่ข้อมูลไม่หาย แต่กว่าจะรู้ก็โน่นกลับไปกรุงเทพแล้ว ตอนนั้นก็ได้แต่ปลอบว่างานที่ทำอยู่มีก๊อปปี้ไว้ที่เครื่องแล้วไม่หายแน่ ของเก่าก็อาจจะต้องไปตามหาไฟล์ตามเครืองหรือในอีเมลเอา

มื้อสุดท้ายก่อนจากหัวหินก็เหมือนกับมื้อแรกที่ไปถึงนั่นแหละ เราไปที่ร้านอร่อยก่อนเพื่อพบว่าอาหารขายหมดแล้ว เพื่อนพ้องที่เหลือก็ตกลงกันพักใหญ่ว่าจะไปฝากท้องที่ไหนแทน งานนี้ง่าย ฉันรอผู้พิถีพิถันเลือกให้เสร็จสรรพ พาไปไหนฉันก็กินได้อยู่แล้ว ไม่เรื่องมากจนเริ่มคิดว่าควรจะเรื่องมากบ้างแล้วมั้งเนี่ย

ได้สัมผัส รับรู้เรื่องราวของเพื่อนร่วมทริปมากขึ้น ก็แน่ล่ะ เวลาอยู่ร้านประจำเราก็ได้แต่ตะโกนร้องเพลง ดื่มกิน เต้นรำ พูดมากๆ ก็เสียงแหบ แถมพูดผิดไม่เข้าหูใครก็เป็นเรื่องเอาง่ายๆ 

บางคนที่ฉันมองคล้ายเป็นเทพบุตรก็ได้เห็นเงาของคนๆ นั้น น่าแปลกที่ฉันมักจะเห็นด้านดีของคนที่คนส่วนใหญ่เจอด้านลบ คิดไปคิดมาแล้ว ท่าทางฉันจะโชคดีในสิ่งที่ควรจะโชคร้าย

แล้วก็คงไม่แคล้วโชคร้ายในส่ิงที่ใครๆ ก็โชคดี...

ใครอาจจะได้ความสนุกกับความเหนื่อย แต่ฉันได้เรื่องให้คิดตามประสาคนคิดเยอะเหมือนเคย มีอะไรน่าแปลกในความธรรมดาหลายเรื่องทีเดียว หลังจากทริปนี้ เรื่องบางอย่างก็ตกตะกอนให้ฉันเป็นพักๆ 

ฉันไม่โกรธน้องที่ดูจะไม่ค่อยให้ความสำคัญกับความเป็นผู้ใหญ่ผู้น้อย แต่ฉันก็ยอมๆ ไปซะไม่ให้เกิดเรื่อง แล้วก็ไม่ได้ถือโกรธใดๆ พอน้องโทรมาหาวันนี้ก็นึกขึ้นได้ว่า การที่ฉันไม่โกรธใดๆ เขาคงต้องรู้สึกอะไรบ้างเหมือนกัน แต่แล้วฉันก็เข้าใจทีมาที่ไป ผลสืบเนื่องและเหตุที่ทำให้น้องเป็นอย่างนั้น สรุปแล้ว น่าสงสารมากกว่าที่จะน่าโกรธ แล้ววันนี้เราก็คุยกันตามปกติ อาการเบ่งบางประการที่ขัดใจฉันอยู่ในที ฉันก็ไม่ถือสาหาความอะไรนัก ด้วยยังจำคำพูดของเพื่อนแม่ที่ไปเที่ยวด้วยกันได้ว่า อายุมากแล้วต้องไม่โกรธ

ฉันคงแก่ขึ้นอีกนิด อารมณ์ถึงได้เย็นขึ้นอย่างนี้แหละนะ 

หัวหิน ก็ปล่อยให้มันแข็งไป แต่หัวใจน่ะ เอาชนะได้ด้วยความรักและความอ่อนโยน ไม่ใช่หรือ... 

ไม่มีความคิดเห็น: