จากวันนั้นถึงวันนี้

ที่จริงแล้ว ฉันควรจะเขียนและนำรูปขึ้นบล้อกตั้งแต่วันรุ่งขึ้นหลังงานรวมพลคนอ่านและไม่อ่านงานมูราคามิ แต่ด้วยความเหนื่อยและขี้เกียจและอะไรก็แล้วแต่ที่ฉันจะขุดขึ้นมาอ้าง เอาเป็นว่าวันนี้ฉันนึกครึ้มอกครึ้มใจนำรูปขึ้นบล้อก พร้อมกับนึกย้อนบรรยากาศในงานวันนั้น

ฉันยังคงทำตัวเป็นสาวไฮเปอร์เช่นเดิม นั่งโต๊ะนี้ชนหมดแก้ว แล้วก็เดินดุ่มๆ ไปอีกโต๊ะ อ้าว หมดแก้ว แล้วก็ทำอย่างเดิมไปเรื่อยๆ มีคนบอกว่าเหมือนเป็นคนละคนกับตอนเย็นเลย อ้าว ก็แน่ละสิ มันคนละบทบาทนิ จะให้เล่นเหมือนเดิมก็ใช่ที่

เพื่อนชาวอิหร่านคนดีที่ให้ความช่วยเหลือในการแปลหนังสือเล่มแรก เดินทางมาร่วมงานจากต่างจังหวัด จริงๆ แล้วฉันไม่คาดคิดหรอกว่าจะมีเพื่อนๆ มาร่วมแสดงความยินดีมากอย่างที่เป็น เพราะสถานที่จัดงานมันไกล แถมเพื่อนฉันอยู่คนละโลกกันกับฉันในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่พวกเขาก็ยังมาด้วยเหตุผลต่างๆ กัน เพื่อนสมัยเรียนมา เพราะกลัวความรู้สึกผิดถ้าไม่แวะมาหาฉัน พี่อีกคนมาเพราะฉันเชิญไว้นานแล้วพร้อมกระเช้าดอกไม้...อย่างที่ฉันไม่คาดคิด น้องอีกคนไปเฝ้าลูกถ่ายโฆษณามาจนเสร็จก็รีบซิ่งมาหาทันเวลาครื้นเครง

วันนี้ฉันได้รับหนังสือที่ฉันแปลเล่มแรกที่เพิ่งพิมพ์เสร็จๆ ร้อนๆ ยังไม่รู้สึกดีใจเท่าไหร่ ความรู้สึกอาจจะแตกต่างและได้รสที่น่าจดจำ เมื่อฉันมอบหนังสือให้แม่ในวันรุ่งพรุ่งนี้ พร้อมๆ กับเปิดหน้าขอบคุณ ที่ฉันเขียนถึงท่านว่า

.....คำขอบคุณ......พ่อแม่ของณัฐพัดชา สำหรับวิตามินเอ็มและโอกาสในการลองผิดลองถูก (อีกครั้ง)

ไม่มีอะไรสวยงามเท่าการพูดความจริง ยอมรับตัวเองในแบบที่เป็น...