ติดบ้าน

วันนี้ฉันออกนอกบ้าน...

ไม่น่าจะเป็นสิ่งที่น่าจะกล่าวขึ้นมาสำหรับคนทั่วไป มนุษย์ออฟฟิศที่ต้องออกจากบ้านทุกวัน เสาร์อาทิตย์ต่างหากที่อาจเป็นวันพักผ่อนที่หลายคนเลือกจะอยู่บ้านเพราะล้าจากการวิ่งวุ่นเรื่องงานมาทั้งอาทิตย์

คนทำงานที่บ้านอย่างฉัน เดี๋ยวนี้ การออกจากบ้านดูจะเป็นเรื่องใหญ่ เมื่อต้องออกไปพบปะผู้คนก็ต้องทำเปลือกนอกให้ดูดีขึ้นสักนิด แต่ฉันสงสัยตัวเองว่า ถ้านานๆ ออกจากบ้านที ฉันควรจะลิงโลด ประมาณว่าไม่อยากกลับบ้าน คุยกับคนที่รู้จักกันแต่เก่าก่อนจนลากลับกันไป

แต่นี่ ฉันกลับกลัวบ้านหาย รอเจอทุกคนจนครบแล้วก็ขอตัวกลับบ้านเลย กลับมาทำงานต่อ แม้ว่ามันไม่ใช่งานที่ต้องทำวันนี้ เดี๋ยวนี้ แต่ถ้ามันมีอารมณ์ทำไม่ทำก็จะไม่ได้ทำซะงั้น

ทำงานอื่นๆ จนเหลือแต่งานที่เลี่ยงจะทำแล้ว งานที่ต้องจดจ่อ มีสมาธิ ไม่ปล่อยให้อะไรมาขัดจังหวะ ไม่งั้นจะเบลอแล้วก็ทำผิดๆ ถูกๆ อย่างเคย ถ้าไม่รีบทำงานนี้แล้ว งานถัดไปที่จะถึงเวลาส่งผ่านมาที่ฉันมาถึง ฉันก็จะอดทำ

วันเสาร์นี้ ฉันมีสองทางเลือก ทำงานที่ค้างอยู่เรื่องนั้น หรือพักผ่อนให้สบายอารมณ์กับงานที่จะมาถึงฉันวันอาทิตย์บ่าย

ไอ้การพักผ่อนของฉันก็ไม่พ้นการนอนเป็นหลัก อาจจะมีดูทีวี ดีวีดีอะไรต่างๆ เป็นครั้งคราว หรือทำสมาธิผ่านการรีดผ้าที่เริ่มมีให้รีดหลายตัวแล้วเหมือนกัน

สรุปว่า ถ้าฉันยังติดบ้านอยู่อย่างนี้ ไม่ทำงานบ้านก็ทำงานที่จะได้เงินนั่นแหละ

คืนนี้จะรับรู้ตัวตนของคนจากงานเขียนของเขาซะหน่อย ไหนๆ วันนี้ก็แปลสุนทรพจน์ของเขาแล้วนิ!